Kontatu nahi dut nola haragia ez den izendatzen.

Laila naiz, hori badakit, baina ez dakit zer esan nahi duen. Badakit zer izan nahi nukeen: askea, osoa, erabatekoa. Badakit nondik natorren fisikoki eta geografikoki, Granada eta bere mendiak, nire ama eta nire aita. Hortik irtetea oso zaila da. Ez dakit nola ikusten nauten, agian berezitasun polit baten nahasketa eta okerra. Lotsatia naiz eta gorri-gorri jartzen naiz, amorru handia ematen dit. Bakarrik joatea gustatzen zait, baina bakarrik sentitzeak pena ematen dit. Erdi umea naiz, erdi emakumea, erdi gizona.

Dantzan esanahiaren eta haragiaren arteko marruskadura gertatzen da. Igurtzi horretatik datoz formak, izenak, paisaiak. Munstroarekin, izendatu ezina formaren egoera propio gisa aldarrikatzen dut, mugagabea bertute gisa, edertasun gisa.

Munstroa aldarrikatzen dut dantzaren forma natural gisa.

Fitxa artistikoa
Sorkuntza eta dantza: Laila Tafur

Konpainiako damak: Janet Novás/Carmelo Fernández/Lipi Hernández/Albert Quesada

Argiztapena: Carmelo Fernández/Víctor Peralta
Jantziak: Laila Tafur/Maya Vergel

Soinua: E. Morenteren "Mirame a los ojos"/C. Bartoliren "sposa son disprezzata"/A. Jayren I 'm so depressed/Helena Hauffen "break force"/David Bowieren "Five Years".

Iraupena: 55'